Het geweten speelt een belangrijke rol in het dagelijks leven van een gelovige. Het is een natuurlijke intuïtie die aanwezig is in het hart, waardoor de mens goed en kwaad kan onderscheiden. Het fungeert als een bron van leiding en moreel gezag voor het individu, verfijnd door de wijsheid van de goddelijke openbaring. Rechtschapenheid in de islam wordt gedefinieerd als een goed karakter, oprechte innerlijke instelling en een zuiver hart dat iemand aanzet tot goede daden. Door dit morele vermogen kan men de zonde herkennen aan hoe deze het hart aantast. Als een gelovige zich ongemakkelijk voelt of aarzelt om een daad te verrichten en zich zou schamen als anderen dat zouden zien, is dat een sterk teken dat de daad zondig is.

An-Nawwas ibn Sam’an rapporteerde: De boodschapper van Allah, vrede en zegeningen zij met hem, zei:

الْبِرُّ حُسْنُ الْخُلُقِ وَالإِثْمُ مَا حَاكَفِي صَدْرِكَ وَكَرِهْتَ أَنْ يَطَّلِعَ عَلَيْهِ النَّاسُ

Rechtvaardigheid is een goed karakter en zonde is wat zich in je hart waant en je haat het dat mensen er achter komen. [overgeleverd door Muslim]

Abu Umamah berichtte: “Een man vroeg aan de profeet: “Wat is geloof?”. De boodschapper van Allah, vrede en zegeningen zij met hem, zei:

 إِذَا سَرَّتْكَ حَسَنَتُكَ وَسَاءَتْكَ سَيِّئَتُكَ فَأَنْتَ مُؤْمِنٌ

Als je blij bent met je goede daden en droevig bent over je slechte daden, dan ben je een gelovige.

De man zei: “O boodschapper van Allah, wat is zonde?” De profeet zei:

 إِذَا حَاكَ فِي نَفْسِكَ شَيْءٌ فَدَعْهُ

Als er iets wankelt in je hart, dan moet je het loslaten. [overgeleverd door Musnad Aḥmad]

Ibn Mas’ud, moge Allah tevreden met hem zijn, heeft gezegd:

الإِثْمُ حَوَّازُ الْقُلُوبِ

Zonde is wat de harten verstoort [al-Zuhd li-Hannad 935]

Gelovigen bereiken de hoogste geloofsniveaus als zij afzien van daden die twijfelachtig en discutabel zijn. Als onze harten en geesten twijfelen over een bepaalde daad, dan moeten we die daad niet doen. Hasan ibn Ali rapporteerde:

De boodschapper van Allah, vrede en zegeningen zij met hem, zei:

دَعْ مَا يَرِيبُكَ إِلَى مَا لَا يَرِيبُكَ فَإِنَّ الصِّدْقَ طُمَأْنِينَةٌ وَإِنَّ الْكَذِبَ رِيبَةٌ

Laat wat je doet twijfelen voor wat je niet doet twijfelen. Voorwaar, de waarheid brengt gemoedsrust en de leugen zaait twijfel. Sunan al-Tirmidhi 2518, Rang: Sahih

Ibn Umar, moge Allah tevreden met hem zijn, zei:

لَا يَبْلُغُ الْعَبْدُ حَقِيقَةَ التَّقْوَى حَتَّى يَدَعَ مَا حَاكَ فِي الصَّدْرِ

De dienaar zal de werkelijkheid van vroomheid (Arabisch: taqwa) niet bereiken totdat hij loslaat wat voor twijfel zorgt in zijn hart. [overgeleverd door Al-Bukhari].

Het morele geweten maakt deel uit van het instinct (Arabisch: Al-Fiṭrah) dat Allah in de menselijke ziel heeft verankerd. De goddelijke openbaring activeert daarom slechts het morele bewustzijn dat de mens van nature al bezit.

De godsdienst bouwt voort op dit natuurlijke morele bewustzijn en verfijnt het met wijsheid en onderricht. Allah heeft gezegd:

فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفًا ۚ فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْهَا ۚ لَا تَبْدِيلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ۚ ذَٰلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ

Richt je gezicht naar de godsdienst die naar de waarheid neigt. Blijf bij de aard (het pad van Allah) waarop Hij alle mensen heeft geschapen. Er mag geen verandering zijn in de schepping van Allah. Dat is de juiste godsdienst, maar de meeste mensen weten het niet. [de Koran 30:30]

 

Om die reden verwijst Allah voortdurend naar het goede als ma’ruf, wat letterlijk “het bekende en erkende goede” betekent. Daarentegen wordt het kwade aangeduid als munkar, wat letterlijk “het onbekende en verworpen kwade” betekent. Ibn Rajab schrijft:

 وَلِهَذَا سَمَّى اللَّهُ مَا أَمَرَ بِهِ مَعْرُوفًا وَمَا نَهَى عَنْهُ مُنْكَرًا,

En daarom heeft Allah wat hij gebood als bekend (ma’ruf) benoemd en wat hij verbood als onbekend (munkar)’.[1]

Allah beveelt de gelovigen vaak om daden te verrichten die ma’ruf zijn, goede daden die niet wettelijk gespecificeerd zijn, maar waarvan de juiste context door intuïtie kan worden bepaald. Bijvoorbeeld, Allah beveelt de beheerders van bezittingen om het bezit niet vrij te geven aan degenen die het zullen bederven, maar om op een goede manier tot hen te spreken. Allah zei:

وَقُولُوا لَهُمْ قَوْلًا مَّعْرُوفًا

En zeg tot hen een gepast vriendelijk woord (Arabisch: ma’rufa). [de Koran 4:5]

De commentatoren verschillen van mening over de precieze betekenis van ma’ruf in deze context, maar ze verstaan er allemaal een goed woord en een daad van gerechtigheid onder. De algemene betekenis staat gelovigen toe hun instinct te gebruiken om te bepalen wat ze het beste kunnen zeggen als ze in een soortgelijke situatie terechtkomen. Met andere woorden, doe wat je in je hart en verstand weet dat goed is. Bovendien is een deel van het natuurlijke instinct in mensen een gevoel van schuld, schaamte en spijt wanneer zij iets verkeerds doen. Allah heeft dit deel van de menselijke ziel geschapen en zweert er een eed op om onze aandacht erop te vestigen. Allah zei:

وَلَا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ

En ik zweer bij de zelfverwijtende ziel… [de Koran 75:2]

Het menselijk hart verwijt zichzelf van nature wanneer het een slechte daad begaat, of verwijt zichzelf dat het een goede daad niet heeft verricht. Ikramah legde de betekenis van de zelfverwijtende ziel uit, zeggende:

تَلُومُ عَلَى الْخَيْرِ وَالشَّرِّ

Zij verwijt zichzelf goed en kwaad.

En Mujahid zei:

تَنْدَمُ عَلَى مَا فَاتَ وَتَلُومُ عَلَيْهِ

Het betreurt wat het gemist heeft en geeft zichzelf de schuld.[2]

Het menselijk geweten is dus een natuurlijk gevoel voor rechtvaardigheid en rechtschapenheid, een innerlijke stem waarnaar mensen moeten luisteren als ze oordelen in hun dagelijks leven. Gevoelens van schuld, spijt, schaamte of twijfel zijn sterke aanwijzingen dat een bepaalde daad zondig is. Evenzo zijn gevoelens van rust, tevredenheid en gemoedsrust het resultaat van het verrichten van goede daden.

Ibn Al-Qayyim schrijft:

وَفِي الصَّفْحِ وَالْعَفْوِ وَالْحِلْمِ مِنَ الْحَلَاوَةِ وَالطُّمَأْنِينَةِ وَالسَّكِينَةِ وَشَرَفِ النَّفْسِ وَعِزِّهَا وَرِفْعَتِهَا عَنْ تَشَفِّيهَا بِالِانْتِقَامِ

In genade, vergeving en verdraagzaamheid liggen de zoetheid van het geloof, de gemoedsrust en de rust, alsmede de edelmoedigheid van de ziel, haar eer en haar verheffing boven de tevredenheid met wraak.[3]

Wabisa ibn Ma’bad rapporteerde: De boodschapper van Allah, vrede en zegeningen zij met hem, zei tegen mij:

Ben je gekomen om te vragen naar het goede en zonde? Ik zei ja. De profeet maakte een vuist en sloeg op zijn borst, zeggende:

اسْتَفْتِ نَفْسَكَ قَلْبَكَ يَا وَابِصَةُ ثَلَاثًا الْبِرُّ مَا اطْمَأَنَّتْ إِلَيْهِ النَّفْسُ وَاطْمَأَنَّ إِلَيْهِ الْقَلْبُ وَالْإِثْمُ مَا حَاكَفِي النَّفْسِ الصَّدْرِ وَإِنْ أَفْتَاكَ النَّاسُ وَأَفْتَوْكَ

Raadpleeg uw innerlijke, Ik zei: “O boodschapper van Allah, vertel mij wat voor mij geoorloofd en ongeoorloofd is.” De profeet, vrede en zegeningen zij met hem, zei:

الْبِرُّ مَا سَكَنَتْ إِلَيْهِ النَّفْسُ وَاطْمَأَنَّ إِلَيْهِ الْقَلْبُ وَالْإِثْمُ مَا لَمْ تَسْكُنْ إِلَيْهِ وَلَمْ يَطْمَئِنَّ إِلَيْهِ الْقَلْبُ وَإِنْ أَفْتَاكَ الْمُفْتُونَ

Rechtvaardigheid is rust in de ziel en gemoedsrust in het hart. Zonde is niet comfortabel in de ziel en niet bevredigend voor het hart, zelfs als de rechter (mufti) je goedkeuring geeft. Musnad Aḥmad 17396, Rang: Sahih

Abdur Rahman ibn Mu’awiyah rapporteerde: Een man vroeg aan de profeet:

“O boodschapper van Allah, wat is voor mij geoorloofd en ongeoorloofd?” De boodschapper van Allah, vrede en zegeningen zij met hem, sloeg op zijn borst en hij zei:

مَا أَنْكَرَ قَلْبُكَ فَدَعْهُ

Wat je hart verwerpt, verlaat het dan.[4]

 

Ibn Mas’ud, moge Allah tevreden met hem zijn, zei:

إِيَّاكُمْ وَحَزَّازَ الْقُلُوبِ وَمَا حَزَّ فِي قَلْبِكِ مِنْ شَيْءٍ فَدَعْهُ

Pas op voor wat de harten verstoort. Als iets je hart verontrust, laat het dan gaan.[5]

Het zedelijk geweten speelt een cruciale rol in het handhaven van de integriteit van de godsdienst bij gelovigen. Dit innerlijke gevoel van rechtvaardigheid en moraliteit fungeert als een controlemechanisme om te voorkomen dat de religieuze principes verkeerd worden begrepen, toegepast of misbruikt. Het is een natuurlijke intuïtie die in het hart aanwezig is, waardoor de mens het onderscheid kan maken tussen goed en kwaad. Deze innerlijke stem kan de gelovige helpen om de juiste interpretatie te geven van de heilige teksten en de principes van de godsdienst toe te passen in het dagelijkse leven.

Toch kan het menselijk geweten geen absolute morele autoriteit zijn voor de gelovige. Het moet geholpen worden door kennis, verstand en de wijsheid van de goddelijke openbaring. Ieder mens begint het leven met een zuiver geweten, maar invloeden van buitenaf, slechte karakters en satanische influisteringen kunnen iemand van het rechte pad laten afdwalen.

Wanneer het hart corrupt is en de geest onwetend, kan het geweten een bron van misleiding worden.

Iyad ibn Himar rapporteerde: De boodschapper van Allah, vrede en zegeningen zij met hem, zei:

وَإِنِّي خَلَقْتُ عِبَادِي حُنَفَاءَ كُلَّهُمْ وَإِنَّهُمْ أَتَتْهُمْ الشَّيَاطِينُ فَاجْتَالَتْهُمْ عَنْ دِينِهِمْ وَحَرَّمَتْ عَلَيْهِمْ مَا أَحْلَلْتُ لَهُمْ وَأَمَرَتْهُمْ أَنْ لَا يُشْرِكُوا بِي مَا لَمْ أُنْزِلْ بِهِ سُلْطَانًا

Allah zei: Ik heb al mijn dienaren geschapen als ware gelovigen, maar duivels keren hen af van hun godsdienst. Zij maken onwettig wat voor hen geoorloofd is en zij bevelen hen deelgenoten aan mij  toe te kennen, hoewel er voor hen geen gezag is over de mens. Ṣaḥiḥ Muslim 2865, Rang: Sahih

 

Iedereen heeft een natuurlijk gevoel van schaamte dat een bron van moreel leiderschap zou moeten zijn. Maar sommige mensen onderdrukken hun gevoel van schaamte steeds weer totdat het bijna verdwijnt. Wanneer de schaamte verdwenen is, zal een persoon doen wat hij wil, ongeacht of het goed of kwaad is. Ze zullen nooit worden beperkt door schuld of spijt. Abu Mas’ud rapporteerde: De boodschapper van Allah, vrede en zegeningen zij met hem, zei:

إِنَّ مِمَّا أَدْرَكَ النَّاسُ مِنْ كَلَامِ النُّبُوَّةِ إِذَا لَمْ تَسْتَحْيِ فَافْعَلْ مَا شِئْتَ

Voorwaar, onder de woorden die de mensen van de profeten hebben gekregen is dit: Als je je niet schaamt, doe dan wat je wilt. Bron: Ṣaḥiḥ al-Bukhari 3296, Rang: Sahih

Het geweten is dus een belangrijke bron van morele leiding, maar het is niet de enige bron van leiding. Kortom, de gelovigen en de mens in het algemeen worden geboren met een zuiver geweten dat hen helpt goed en kwaad te herkennen. De goddelijke openbaring activeert het geweten van de gelovigen, verfijnt het en leidt het naar zijn beste vorm. Tegelijkertijd is het geweten een controle op misbruik en oneigenlijk gebruik van de Schrift. Het hoogste niveau van morele helderheid kan worden bereikt wanneer het geweten in harmonie wordt gebracht en verzoend met de principes van de religie.

[1] Jami’ al-‘Ulum wal-Ḥikam 2/95

[2] Tafsir al-Ṭabari 75:2

[3] Madarij al-Salikin 2/303

[4] al-Zuhd wal-Raqa’iq 1147, Rang: Sahih

[5] Jami’ al-‘Ulum wal-Ḥikam 2/95.