De vijf rechtsoordelen komen tot stand doordat de geleerden (‘ulamaah) gebruikmaken van één of meerdere rechtsbronnen binnen de Shari’ah. De bronnen van de Islamitische wetgeving zijn de bewijzen waarop de Islamitische wetgeving is gebaseerd. Er zijn bewijzen die door de meeste groepen worden aanvaard, en andere die door een of meerdere wetscholen worden geaccepteerd. De Koran en de Sunnah zijn de belangrijkste bronnen naast andere bronnen, zoals het Ijma (consensus) en het Qiyas (analogie). Deze vier zijn de basisprincipes die door de meerderheid van de geleerden worden aanvaard.

1. De Koran; eerst wordt gekeken of het oordeel gehaald kan worden uit het Heilige Boek.
2. De Sunnah; vervolgens wordt de Sunnah van de profeet (vrede zij met hem) bekeken om tot het rechtsoordeel te kunnen komen.
3. De Ijma’; als er nog niet tot een oordeel gekomen is, wordt er gekeken naar de consensus (overeenstemming/akkoord) tussen de Mujtahideen. Een Mujtahid is iemand die voldoende bagage heeft om de Koran én de Sunnah te gebruiken voor deze doeleinden. Oftewel een persoon met enorm veel kennis van de islam.
4. Qiyaas; ten slotte wordt het principe van Qiyaas (analogie) gebruikt om tot een mogelijk rechtsoordeel te komen. Bij Qiyaas worden oude situaties vergeleken met het nieuwe vraagstuk. Een voorbeeld is het verbod op alcohol. Er wordt dan bestudeerd wat de redenen van dit verbod zijn en of dit bijvoorbeeld ook van toepassing zou moeten zijn op bier. Nergens in de Koran staat namelijk het woord

De vijf rechtsoordelen binnen de Islamitische wetgeving (Shari’ah) komen tot stand door het gebruik van rechtsbronnen. De belangrijkste bronnen zijn de Koran en de Sunnah van de profeet Mohammed ﷺ (vrede zij met hem), maar er zijn ook andere bronnen zoals het Ijma (consensus) en het Qiyas (analogie). Deze vier bronnen worden door de meeste geleerden (ulamaah) als basisprincipes aanvaard. Bij het zoeken naar een rechtsoordeel wordt eerst gekeken of het oordeel kan worden gehaald uit de Koran. Als dat niet mogelijk is, wordt de Sunnah bekeken. Als dat ook niet leidt tot een oordeel, wordt er gekeken naar de consensus tussen de Mujtahideen (geleerden met voldoende kennis om de Koran en de Sunnah te gebruiken voor deze doeleinden). Als laatste wordt het principe van Qiyaas gebruikt, waarbij oude situaties vergeleken worden met het huidige vraagstuk. Een voorbeeld hiervan is het verbod op alcohol. Er wordt dan onderzocht wat de redenen zijn voor dit verbod en of dit bijvoorbeeld ook van toepassing zou moeten zijn op bier, ook al staat het woord “bier” niet specifiek in de Koran vermeld.

Het is belangrijk om de heilige Koran en Hadith te volgen, omdat deze de basis vormen van onze aanbidding. Maar het is ook nodig om de Usool en Furoo’ (afgeleide zaken) te volgen die afgeleid zijn uit de heilige Koran, omdat mensen anders hun eigen wil kunnen gaan volgen en beweren dat ze dat doen in naam van de Koran en Hadith. Door de Usool en Furoo’ te volgen, blijven we trouw aan de oorspronkelijke boodschap van de Islam en voorkomen we dat we ons eigen gewenste interpretaties geven aan de heilige teksten.